User Profile

Ishiguro urywa beret... Przez większość książki zastanawiasz się, o co tu chodzi, co to za fabuła, co to za sztywniacki język... na końcu autor przeżuwa Cię i wypluwa bez życia na ziemię. „Pogrzebany olbrzym” to zrobił, ta książka tak samo. Boję się czytać kolejną. Rewelacja.

Chyba trzeba było to przeczytać w oryginale. Kilka wersji tej samej opowieści, różnice w drobiazgach, w tłumaczeniu trochę mogło zniknąć. Tłumaczka z pretensjonalnym "Evermind" po imieniu i nazwisku... 🤦🏻‍♂️

Tak jak książka o Wawelu... Świetnie udokumentowana, masa przypisów, ogromna bibliografia... i od pewnego momentu przeraźliwe nudy. Na szczęście zmęczyłem się niedaleko końca.

Książka okazała się "uszkodzona" - po którejś tam stronie nic się dalej nie wyświetla. Nawet nie pamiętam, gdzie ją kupiłem, więc nie mogę pobrać jeszcze raz.

Bardzo podoba mi się pisarstwo Józefa Hena. Zacząłem od książki o królu Poniatowskim, z początku nie mogłem się wkręcić, ale potem zaskoczyło. W tej chwili wydaje mi się znacznie lepsza od „Wieszania” Rymkiewicza (po której to książce spodziewałem się chyba czegoś innego, stąd może rozczarowanie). Potem „Crimen”, powieść historyczno-przygodowa, też dość szybko ją pochłonąłem. A teraz „Nikt nie woła”, powieść osnuta bardzo mocno na watkach autobiograficznych, opisuje przeżycia autora podczas II wojny światowej w Azji Radzieckiej - Kazachstan, Uzbekistan, Samarkanda. Główny nacisk położony jest na budzące się życie uczuciowe pisarza, a wojna i polityka pozostają gdzieś w tle, ale ich wpływ jest nieustannie odczuwalny. Dodatkowo, czytając ją w dzisiejszych czasach, nie sposób nie robić analogii - jak wiele mamy (w sensie bezpieczeństwa, spokoju, ale też rzeczy fizycznych, które posiadamy), a jak niewiele dzieli nas od tego, by to stracić.