Reviews and Comments

Do pewnego momentu jeszcze nadążałem, potem poziom skomplikowania tematu mnie przerósł. Doczytałem do końca, bo Orliński ma bardzo lekkie pióro i korzysta z bliskich mi odniesień (pop)-kulturowych.

Trzeba będzie zacząć od nowa.

Nie ma to, jak odkryć pisarza po jego setnych urodzinach...

Ishiguro urywa beret... Przez większość książki zastanawiasz się, o co tu chodzi, co to za fabuła, co to za sztywniacki język... na końcu autor przeżuwa Cię i wypluwa bez życia na ziemię. „Pogrzebany olbrzym” to zrobił, ta książka tak samo. Boję się czytać kolejną. Rewelacja.

Chyba trzeba było to przeczytać w oryginale. Kilka wersji tej samej opowieści, różnice w drobiazgach, w tłumaczeniu trochę mogło zniknąć. Tłumaczka z pretensjonalnym "Evermind" po imieniu i nazwisku... 🤦🏻‍♂️

Tak jak książka o Wawelu... Świetnie udokumentowana, masa przypisów, ogromna bibliografia... i od pewnego momentu przeraźliwe nudy. Na szczęście zmęczyłem się niedaleko końca.

Książka okazała się "uszkodzona" - po którejś tam stronie nic się dalej nie wyświetla. Nawet nie pamiętam, gdzie ją kupiłem, więc nie mogę pobrać jeszcze raz.

Bardzo podoba mi się pisarstwo Józefa Hena. Zacząłem od książki o królu Poniatowskim, z początku nie mogłem się wkręcić, ale potem zaskoczyło. W tej chwili wydaje mi się znacznie lepsza od „Wieszania” Rymkiewicza (po której to książce spodziewałem się chyba czegoś innego, stąd może rozczarowanie). Potem „Crimen”, powieść historyczno-przygodowa, też dość szybko ją pochłonąłem. A teraz „Nikt nie woła”, powieść osnuta bardzo mocno na watkach autobiograficznych, opisuje przeżycia autora podczas II wojny światowej w Azji Radzieckiej - Kazachstan, Uzbekistan, Samarkanda. Główny nacisk położony jest na budzące się życie uczuciowe pisarza, a wojna i polityka pozostają gdzieś w tle, ale ich wpływ jest nieustannie odczuwalny. Dodatkowo, czytając ją w dzisiejszych czasach, nie sposób nie robić analogii - jak wiele mamy (w sensie bezpieczeństwa, spokoju, ale też rzeczy fizycznych, które posiadamy), a jak niewiele dzieli nas od tego, by to stracić.

Kolejna książka, przez którą niestety nie przebrnąłem. Ni to powieść, ni to opowieść, niby dużo się dzieje, ale wszystko jakieś takie niezborne, wręcz irytujące. Herkules wychodzi na porywczego, irracjonalnego debila. Ciekawe, czy "Ja, Klaudiusz", książka, która zrobiła na mnie duże wrażenie w czasach licealnych, też byłaby tak męcząca w odbiorze, gdybym czytał ją w oryginale. Chyba nie będę próbował.

Jak na razie najlepsza powieść, jaką przeczytałem w tym roku.

Przeczytałem kilka pierwszych stron, żeby dodatkowo utwierdzić się w przekonaniu po lekturze "Problemu trzech ciał", że to literatura i autor zupełnie nie w moim typie.

Meh

Książka napisana przez kolegę, od 20 lat bydgoszczanina z wyboru (pochodzi z Sanoka). Lekko, z charakterystycznym dla niego humorem, dużo ciekawostek, trochę żartów dla wtajemniczonych. Niebydgoskość widać w drobiazgach (np. w opisie nowego basenu Astorii brak informacji o istniejącym tam wcześniej kompleksie sportowym - sali sportowej, basenie krytym - są tylko wspomniane baseny odkryte), są też nieliczne błędy faktograficzne (Jeremi Przybora NIE BYŁ "urodzonym fordoniakiem"). Do poprawienia w 2. wydaniu. :-) Poza tym fajna lektura, bo widać w niej serce autora do miasta, jego osobiste podejście do prezentowanych atrakcji i tras. Warto przeczytać.

Lektura wyczerpująca, zarówno ze względu na ilość zawartych w niej najdrobniejszych szczegółów dotyczących życia Nobla, jak i wysiłek wymagany do przebrnięcia przez lekturę. Z ciekawszych rzeczy: nie wiedziałem, że rodzina Nobla miała aż tak bliskie związki z carską Rosją (przez długi czas tam mieszkali, jedna z gałęzi wyniosła się dopiero po Rewolucji Październikowej).